Andoni noch ik hebben veel geslapen met het gerommel en geraas van regen en wind en er hangt een dichte mist op de pas maar het bederft de sfeer niet en even genieten we nog van elkaars gezelschap. Dan vertrekken we elk verder op ons eigen pad in een tolkien achtig decor. De SI is aanvankelijk goed aangegeven maar na de passo di Limina verdwijnen ze weer. Totaal onverwacht duikt er weer een vers geschilderd teken op. Het kijkt me aan en zegt: goed bezig jong! Heb vertrouwen in jezelf. Of begint het alleen op pad zijn toch bijwerkingen te hebben. De rifugio en bergmeer blijken verder weg te liggen dan verwacht maar er is overal wel een plekje voor de tent neer te zetten.
 |
| Dorst moet je hier niet lijden. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten