50 dagen voor vertrek

In Hellas  (Begijnhof Amsterdam)

7 weken, geen volle twee maanden meer. Het zal er snel zijn: het vliegtuig naar Bergamo, de nachttrein Milaan - Syracuse en dan een treintje naar Noto, uitvalsbasis voor de wandeling naar Rome. Er is nog heel wat te doen voor het zover is. Voornaamste zorg is het op orde te krijgen van mijn kaart materiaal. De detail kaarten (1:25000 of 1:50000) zijn ondertussen ingescand maar moeten nog gekalibreerd worden met OziExplorer om ze bruikbaar te maken voor de tablet. Een tijdrovende bezigheid! Daarna terug de hele route virtueel lopen door kaart en way-points naast elkaar te leggen. Dit moet me een beter zicht geven op de consistentie van de route en mogelijke overnachting 's plaatsen, die moet ik dan nog samenbrengen in een hanteerbare lijst voor onderweg. Ik hoop nog een drie a vier kg te kunnen vermageren voor ik vertrek, het is eenvoudiger wat aan je eigen gewicht te doen dan nog wat extra grammen op je rugzak te beknibbelen. Dit betekent leten op het eten en naar buiten om de conditie op te vijzen. Wel moeten nog enkele zaken in verband met de uitrusting in orde gebracht worden zodat ik op 18 maart voor een laatste generale repetitie kan nagaan of alles OK is. Ik wil er voor een viertal dagen op uittrekken zodat ik het overnachten in het tentje en het gebruik van de tablet kan nagaan. Als dit achter de rug is valt er nog wat te regelen op het thuisfront: onderbreken auto-verzekering, kranten abonnement, de tuin voorbereiden op mijn afwezigheid en dat soort zaken. En dan ... vertrekken en het zalig moment van alles los laten.

Ferry bij rede Messina (uit DS Magazine)

Gepakt op snelheid

Vroeger ging ik lopen om fit te blijven. Tot ik zag dat ook dat iets competitief is, waarin je almaar sneller wilt zijn. Nu ga ik wandelen: een vorm van bewegen, maar ook van niksen. Het is plezant zonder meer. Het stimuleert mijn fantasie.’ Jan Puype (40) 

We zijn de gulzige generatie: work hard, play hard. Veel geld verdienen. Maar niemand droomt van een grafsteen waarop staat: zij had een heel mooi huis en een grote auto.’ ‘Wat me boeit, is dat die materiële gulzigheid plaats lijkt te maken voor menselijke gulzigheid. Veerle De Vos (40)

We moeten die dingen kunnen doen om hun intrinsieke waarde. Urenlang naar de monotone muziek van Morton Feldman luisteren: waarom zouden we daar een andere reden voor moeten hebben dan de muziek zelf?’‘Dat heeft allemaal niets te maken met nietsdoenerij. Het vergt traagheid, rust en stilte om waardevolle zaken te leren kennen. Maar het vergt ook inspanning. Ik hecht daar veel belang aan. Snel een e-mailtje schrijven, dat is makkelijk. Dus koop ik tegenwoordig voor een persoonlijk bericht een prentbriefkaart. Daar moet je moeite voor doen en dan pas betekent het iets.’ Johan Braeckman, hoogleraar filosofie

Niets nieuws onder de zon in de weekend krant (De Standaard 22/2). Drie verhalen, één boodschap. Dit is misschien de grondverklaring voor de huidige Santiago hype. Je moet er wel de mogelijkheid toe hebben om de alternatieve weg te nemen. Voor sommige is het work hard en toch krabben om rond te komen. Maar als je je het kunt veroorloven is het een ware luxe van de draaimolen te stappen en enkele rondes niet naar de flosj te hengelen. Zelf lijdt ik mijn leven lang aan ritme storingen: als de wereld op een ander toerental draait dan je dat zelf doet is het weerkerend opstaan-stappen-kijken-eten-slapen gebeuren op eigen tempo een verademing.

Een slalom langs de parken van Zuid-Italië

Nog 3 maanden voor we eraan kunnen beginnen, met ander woorden het wordt serieus, de steken die ik nu laat vallen zal ik mee moeten dragen onderweg. Zo is er de route, op z'n Antwerps een meccano tracé, op dit moment voor z'n 75% rond.
Start en aankomst, dat was het zowat waar ik van vertrokken ben. De SI, of Sentiero Italia,  was de route die in mijn kraam paste, maar geen pasklare routeboekjes van het traject zuid Italië te vinden. In de kast had ik nog het boek "De achterkant van Italië" zitten, een boekje waarvan ik al met plezier de hoofdstukken van centraal Italië had gelezen na een tocht in de Sibilini. Allemaal heel herkenbaar. Uit het boek had ik de namen van de dorpen, die blijkbaar op de SI route lagen. Door deze uit te zetten kon ik de details beginnen uitwerken. Stilaan wordt duidelijk dat ik van het ene regionaal of nationaal park in het volgende terechtkomt met af en toe een oude abdij of een stadje waar geschiedenis is geschreven. Hierbij het lijstje met mijn mijlpalen:

Oasi faunistica di Vendicari

Oasi Dei Pantani Longarini-Cuba-Auruca-Marghella

Sito Archeologico Eloro

Noto Antica

Area Di Interesse Naturalistico Valle Dell'Anapo

Catania

Parco dell'Etna

Parco Regionale Dell'Etna

Parco Fluviale Dell'Alcantara

Dorsale  Peloritana

Messina

Parco Nazionale dell'Aspromonte

Parco Nazionale Della Calabria

Lago Arvo

Cosenza

Paola Santuario San Francesco

Il Parco Nazionale Del Pollino

Parco Naz. Cilento E Vallo Di Diano

Acerno

Parco Regionale Dei Monti Picentini

Parco Regionale Del Partenio

Parco Regionale Taburno-Camposauro

Parco Regionale Del Matese

Isernia

Parco Nazionale D'Abruzzo

Pescasseroli

Certosa Di Trisulti

Parco Suburbano Castelli Romani

Via Appia Antica

Roma Parco Del Celio

Colonna Di Marco Aurelio

Wind, vriend en vijand

Nieuwjaar aan zee, ideaal om wat op strand te lopen en zo de statistieken wat op te krikken, in de winter periode is het niet altijd evident uit je schelp te komen. Deze morgen gestart met een sterke wind in de rug maar op de weg terug is het beuken met een oorverdovend geluid. Je voelt ziet en hoort de wind. Heerlijk om in te lopen. Ik ken dit van onderweg soms heel betoverend, maar ook iets dat angst inboezemend. Twee weken geleden bij Montecasale verdween het pad zo in de sporen die een storm had achtergelaten. Overal omgewaaide bomen en een half uurtje klauteren om terug op de juiste weg te geraken. Dan denk je hier wil ik niet de speelbal zijn als de wind zijn gang gaat. Op mijn tocht zal het uitkijken zijn op een kam van 1500m hoogte die recht de Thyreense zee induikt. De wind zal er ook van de partij zijn, als vriend of te geduchten tegenstander.

Ferrovie dello Stato

Af en toe wordt ik naar Italië getrokken, gewoon om er te zijn. Wat dankzij mijn pensioen status, de welwillende ingesteldheid van mijn echtgenote en het fenomeen van de lage kosten vliegtuig maatschappijen aardig lukt. Bestemming van de vlucht is Perugia of in het winter seizoen Pisa of Ancona.  Probleem met die escapades is wel het saldo van mijn ECO-voetafdruk rekening dat flink in het rood gaat. In een poging om een en ander recht te trekken gaat het dan verder met de trein naar de grens tussen Umbrië en Toscane. Ter plaatsen gaat het enkel te voet of met de trein. Maar er is wel een en ander veranderd sinds de jaren 60-70 met de de Ferrovie dello Stato. Het beeld van de overvolle treinen en de vertrouwde aankondiging uit de luidspreker 'Il treino da Reggio di Calabria a cento minuti di ritardo'. Is nu vervangen door doorgaans lege treinstellen die niet langer onder druk staan van een planning die om het uur wel een trein in een of andere richting lieten rijden. Met de hoge snelheid 's treinen zal het wel OK zijn. Die zien we als fiere fyra 's door de PO-vlakte snellen, Milaan-Napoli in geen tijd! Maar het lokaal vervoer heeft de ene afslanking na de andere en ticket prijzen die omgekeerd evenredig met de frequentie wonderwel overleeft. Hetgeen me sterkt in mijn voornemen deze heerlijke vorm van vervoer te blijven sponsoren. Wat ik niet kan laten als ik ergens in de buurt van een station kom is de tabellen aankomst en vertrek te raadplegen. Het laat je wegdromen van de exotische reizen en bestemmingen waar de trein je kan brengen. Zo ook dus als ik onlangs in Pisa land. Tot mijn blijdschap valt mijn oog op de trein Milaan-Siracusa die om middernacht in Pisa een halte heeft. Dat wordt het dus voor 23 April. De vlieger naar Pisa en dan de trein op naar Siracusa.  Of de nachttrein Brussel-Milaan wordt in ere hersteld, dan laten we die vlieger voor wat hij is.
De ideale manier om te acclimatiseren, mijn Strada della Nord in omgekeerde richting.

  

Stazione	Ora Arrivo	Ora Partenza
Milano Centrale		20:05
Pavia	20:30	20:32
Voghera	20:48	20:50
Tortona	21:00	21:02
Genova Piazza Principe	21:46	21:49
Genova Brignole	21:55	21:58
La Spezia Centrale	23:00	23:03
Viareggio	23:39	23:41
Pisa Centrale	23:58	00:01
Livorno Centrale	00:15	00:18
Salerno	05:56
Battipaglia	06:16
Agropoli-Castellabate	06:35
Vallo della Lucania-Castelnuovo	06:51
Ascea	07:00
Pisciotta-Palinuro	07:11
Sapri	07:35
Maratea	07:46
Scalea-S. Domenica Talao	08:02
Paola	08:38
Amantea	08:55
Lamezia Terme Centrale	09:16
Vibo Valentia-Pizzo	09:36
Rosarno	09:58
Gioia Tauro	10:08
Villa S. Giovanni	10:40
Messina Centrale	12:45
Taormina-Giardini	13:49
Giarre-Riposto	14:04
Acireale	14:18
Catania Centrale	14:34
Lentini	14:59
Augusta	15:24
Siracusa	15:48

 

Marina

 

Gisteren naar de cinema geweest om  de film over Rocco Granata te zien. Naar de film dat was lang geleden, Marina dat is ook lang geleden. Het moet zo wat het eerste liedje zijn dat in mijn zesjarig hoofd bleef hangen. Ik was niet bepaald de meest voorbeeldige leerling in het eerste studiejaar en daarmee kreeg ik een plaatsje helemaal achteraan in de klas. Gelukkig voor mij was er nog een schepsel Gods dat niet aangepast was voor het georganiseerde leven, zij kreeg een plaatsje naast mij en droeg ... jawel de naam Marina. Dat moet zo wat de reden zijn dat dit liedje tot me doordrong. Misschien wel leuk maar wat heeft dit te maken met de Strada del Nord, sectie Sud? Bij het bekijken van een Belpop programma in aanloop van het verschijnen van de film werd vermeld dat Rocco afkomstig is van het Calabrees dorpje Figline Vegliaturo, waar mijn route op enkele kilometers vandaan loopt. Het verhaal van de familie Granata loopt ook over een Strada del Nord. Een heel ander verhaal maar het loopt in de dezelfde dezelfde richting, dat schept een band. Een verhaal dat de moeite is om bij stil te staan, ik ga misschien wel even om langs Figline!

Base camp

Na alle zomerse uitstapjes zit ik weer een tijdje thuis en kan ik me terug me terug op de voorbereiding richten, want dat is allemaal een beetje opzij geschoven.  Terug in de kaarten duiken maakt het allemaal wat concreter. Daarnaast heb ik de eer de rol van Andoni zijn blog editor te zijn voor zijn fietstocht naar Marokko. Het laat me toe vanop de eerste lijn dit avontuur mee te beleven. Een film die langzaam maar gestaag verder loopt. Het terug blikken op al die voorbije dagen, toen je nog niet wist hoe het verder ging lopen, en hoe die mist stilaan opklaarde is iets heel bijzonder dat me heel herkenbaar is van mijn vorige tocht en moeilijk te vatten in woorden.

Een van de fotootjes die ik doorkrijg vanuit Marokko is wel vreemd. Wordt naast de reële afstand ook de gevoelsmatige afstand aangegeven?