donderdag 24 april 2014

Compagnie

Richting Atlas

Andoni heeft zijn fietstocht weer opgenomen in Marokko richting Atlas. Hij gaat eerst een toer maken door Marokko - Algerije en Tunesië en steekt dan over naar Palermo. Vandaar gaat hij de zelfde richting als ik. We hebben onze routes naast elkaar gelegd, ze liggen niet ver uit elkaar en  kruisen een 5 tal maal, ik blijf zoveel mogelijk weg van het asfalt dat hij zoveel mogelijk opzoekt. Het is de bedoeling dat we een Stanley-Livingstone nummertje opvoeren ergens in de bergen van Calabrië. Maar dat is nog even, eerst zover geraken.

maandag 21 april 2014

Bij het begin van een tocht naar het noorden



In de laatste dagen voor het vertrek heb ik het startpunt verlegd van Portopalo naar Pachino. Pachino ligt niet zo ver van Pozzalo, het transit centrum van de boot vluchtelingen die Fort Europa zijn binnengeraakt, eerste deel van hun tocht volbracht of is het overleeft? Klaar voor verder te trekken richting een betere toekomst. Het centrum bied plaats voor 600 mensen gedurende 48 uur. De realiteit is anders: vele blijven er langer, enkele dagen geleden werden er 4000 mensen op 2 dagen geregistreerd. Nee You never walk alone. maar de omstandigheden zijn niet voor ieder gelijk!

In dit verband heb ik iets uit de blog van pilgrimakimbo  
die verwijst naar Bunyan’s Pilgrim’s Progress

The famous pilgrim struggled to find his way, made wrong turns, got lost, was often confused, sometimes trusted in those who he shouldn’t, and was helped a great deal along the path. In the end he reached his goal. I hope to do the same, but I have to confess that my hope is tempered by a great amount of fear and trembling. And yet, as I struggle, as I suffer, I plumb the depths of my soul, I learn about myself, my weaknesses, my pride, my fears, my true hopes. Suffering crystallizes what I need to know and shows me in what or whom I have been placing my trust. In short, suffering is a bright light that helps to illuminate the path. Though I do not ask for suffering, and I certainly do not enjoy it, I have to say I would not trade any suffering I have had for the world. I am thankful and grateful for what it has wrought.

I also have to say that my suffering, though often painful to me, pales in comparison to the suffering experienced by so many others. I wish for a world of no suffering. And yet, I long even more for a world in which people honestly, naturally, from the depths of their souls, love each other truly.



woensdag 9 april 2014

Generale repetitie

Campo Alto ten noorden van Bergamo

Dankzij een afspraak in Italië kan ik een generale repetitie in passen voor de grote mars gaat aanvangen. Dit laat me toe om met volledige uitrusting alles nog eens uit te proberen. Met die uitrusting valt het wel mee, al zit de rugzak van 17 kg niet even gemakkelijk als bij de vorige tocht. Ik heb me een nieuw tentje aangeschaft meer ruimte en hetzelfde gewicht als mijn één persoonstentje. Om zes stop ik met stappen want om zeven wordt het donker en kan je niet veel meer zien, ik denk een uurtje om de boel op te zetten is wel heel ruim, maar om zeven uur ben ik nog maar aan plaatje 2 van de 4. Binnen en buiten tent gewisseld, boven en onder gewisseld ... chaos troef, maar dan loopt het toch nog goed. Dit had ik dus beter thuis even uitgezocht. Wat minder meevalt is mijn rechter knie die tijdens een bergtocht met een 1000 tal stijgmeters begint tegen te spartelen. De volgende twee dagen is het vlak en komen de blaren weer opzetten maar dat baart me minder zorgen want de knie houd zich nu rustig. Thuis gekomen toch even langs de dokter die een scan voorstelt, de eerste datum die kan is 6 dagen voor het komend vertrek. Toch maar doen ik weet dan tenminste wat er aan de hand is. Ik heb drie maanden en als het moet stellen we het einddoel bij zodat we de tocht op zich niet in gevaar brengen.  Een van de dingen die me bij de vorige 93 dagen tocht verwonderde was dat iedere dag zijn verrassing meebrengt. Na deze 3 dagen is het niet anders. Dag 1 overweldigende bloemen pracht met een hoop onbekende juweeltjes. Dag 2 de geheimzinnige onderaardse rivieren in de PO vlakte die opspringen en fonteintjes en riviertjes uit het niets doen ontstaan. Dag 3, ik meen een troep otters te zien langs de waterkant die weg spurten, of waren het dan toch muskusratten? Even vertoef ik euforie maar een blik op Wikipedia  laat me zelfs het voordeel van de twijfel niet :-(.



vrijdag 7 maart 2014

50 dagen voor vertrek

In Hellas  (Begijnhof Amsterdam)


7 weken, geen volle twee maanden meer. Het zal er snel zijn: het vliegtuig naar Bergamo, de nachttrein Milaan - Syracuse en dan een treintje naar Noto, uitvalsbasis voor de wandeling naar Rome. Er is nog heel wat te doen voor het zover is. Voornaamste zorg is het op orde te krijgen van mijn kaart materiaal. De detail kaarten (1:25000 of 1:50000) zijn ondertussen ingescand maar moeten nog gekalibreerd worden met OziExplorer om ze bruikbaar te maken voor de tablet. Een tijdrovende bezigheid! Daarna terug de hele route virtueel lopen door kaart en way-points naast elkaar te leggen. Dit moet me een beter zicht geven op de consistentie van de route en mogelijke overnachting 's plaatsen, die moet ik dan nog samenbrengen in een hanteerbare lijst voor onderweg. Ik hoop nog een drie a vier kg te kunnen vermageren voor ik vertrek, het is eenvoudiger wat aan je eigen gewicht te doen dan nog wat extra grammen op je rugzak te beknibbelen. Dit betekent leten op het eten en naar buiten om de conditie op te vijzen. Wel moeten nog enkele zaken in verband met de uitrusting in orde gebracht worden zodat ik op 18 maart voor een laatste generale repetitie kan nagaan of alles OK is. Ik wil er voor een viertal dagen op uittrekken zodat ik het overnachten in het tentje en het gebruik van de tablet kan nagaan. Als dit achter de rug is valt er nog wat te regelen op het thuisfront: onderbreken auto-verzekering, kranten abonnement, de tuin voorbereiden op mijn afwezigheid en dat soort zaken. En dan ... vertrekken en het zalig moment van alles los laten.

Ferry bij rede Messina (uit DS Magazine)

zaterdag 22 februari 2014

Gepakt op snelheid




Vroeger ging ik lopen om fit te blijven. Tot ik zag dat ook dat iets competitief is, waarin je almaar sneller wilt zijn. Nu ga ik wandelen: een vorm van bewegen, maar ook van niksen. Het is plezant zonder meer. Het stimuleert mijn fantasie.’ Jan Puype (40) 

We zijn de gulzige generatie: work hard, play hard. Veel geld verdienen. Maar niemand droomt van een grafsteen waarop staat: zij had een heel mooi huis en een grote auto.’ ‘Wat me boeit, is dat die materiële gulzigheid plaats lijkt te maken voor menselijke gulzigheid. Veerle De Vos (40)

We moeten die dingen kunnen doen om hun intrinsieke waarde. Urenlang naar de monotone muziek van Morton Feldman luisteren: waarom zouden we daar een andere reden voor moeten hebben dan de muziek zelf?’‘Dat heeft allemaal niets te maken met nietsdoenerij. Het vergt traagheid, rust en stilte om waardevolle zaken te leren kennen. Maar het vergt ook inspanning. Ik hecht daar veel belang aan. Snel een e-mailtje schrijven, dat is makkelijk. Dus koop ik tegenwoordig voor een persoonlijk bericht een prentbriefkaart. Daar moet je moeite voor doen en dan pas betekent het iets.’ Johan Braeckman, hoogleraar filosofie

Niets nieuws onder de zon in de weekend krant (De Standaard 22/2). Drie verhalen, één boodschap. Dit is misschien de grondverklaring voor de huidige Santiago hype. Je moet er wel de mogelijkheid toe hebben om de alternatieve weg te nemen. Voor sommige is het work hard en toch krabben om rond te komen. Maar als je je het kunt veroorloven is het een ware luxe van de draaimolen te stappen en enkele rondes niet naar de flosj te hengelen. Zelf lijdt ik mijn leven lang aan ritme storingen: als de wereld op een ander toerental draait dan je dat zelf doet is het weerkerend opstaan-stappen-kijken-eten-slapen gebeuren op eigen tempo een verademing.

woensdag 15 januari 2014

Een slalom langs de parken van Zuid-Italië


Nog 3 maanden voor we eraan kunnen beginnen, met ander woorden het wordt serieus, de steken die ik nu laat vallen zal ik mee moeten dragen onderweg. Zo is er de route, op z'n Antwerps een meccano tracé, op dit moment voor z'n 75% rond.
Start en aankomst, dat was het zowat waar ik van vertrokken ben. De SI, of Sentiero Italia,  was de route die in mijn kraam paste, maar geen pasklare routeboekjes van het traject zuid Italië te vinden. In de kast had ik nog het boek "De achterkant van Italië" zitten, een boekje waarvan ik al met plezier de hoofdstukken van centraal Italië had gelezen na een tocht in de Sibilini. Allemaal heel herkenbaar. Uit het boek had ik de namen van de dorpen, die blijkbaar op de SI route lagen. Door deze uit te zetten kon ik de details beginnen uitwerken. Stilaan wordt duidelijk dat ik van het ene regionaal of nationaal park in het volgende terechtkomt met af en toe een oude abdij of een stadje waar geschiedenis is geschreven. Hierbij het lijstje met mijn mijlpalen:




Oasi faunistica di Vendicari

Oasi Dei Pantani Longarini-Cuba-Auruca-Marghella
Sito Archeologico Eloro
Noto Antica
Area Di Interesse Naturalistico Valle Dell'Anapo
Catania
Parco dell'Etna
Parco Regionale Dell'Etna
Parco Fluviale Dell'Alcantara
Dorsale  Peloritana
Messina
Parco Nazionale dell'Aspromonte
Parco Nazionale Della Calabria
Lago Arvo
Cosenza
Paola Santuario San Francesco
Il Parco Nazionale Del Pollino
Parco Naz. Cilento E Vallo Di Diano
Acerno
Parco Regionale Dei Monti Picentini
Parco Regionale Del Partenio
Parco Regionale Taburno-Camposauro
Parco Regionale Del Matese
Isernia
Parco Nazionale D'Abruzzo
Pescasseroli
Certosa Di Trisulti
Parco Suburbano Castelli Romani
Via Appia Antica
Roma Parco Del Celio
Colonna Di Marco Aurelio






donderdag 2 januari 2014

Wind, vriend en vijand


Nieuwjaar aan zee, ideaal om wat op strand te lopen en zo de statistieken wat op te krikken, in de winter periode is het niet altijd evident uit je schelp te komen. Deze morgen gestart met een sterke wind in de rug maar op de weg terug is het beuken met een oorverdovend geluid. Je voelt ziet en hoort de wind. Heerlijk om in te lopen. Ik ken dit van onderweg soms heel betoverend, maar ook iets dat angst inboezemend. Twee weken geleden bij Montecasale verdween het pad zo in de sporen die een storm had achtergelaten. Overal omgewaaide bomen en een half uurtje klauteren om terug op de juiste weg te geraken. Dan denk je hier wil ik niet de speelbal zijn als de wind zijn gang gaat. Op mijn tocht zal het uitkijken zijn op een kam van 1500m hoogte die recht de Thyreense zee induikt. De wind zal er ook van de partij zijn, als vriend of te geduchten tegenstander.