De oude
spoorweg Lagonegro – Castrovillari die langs Morano loopt wordt op dit traject omgebouwd
tot een heuse fietsweg. Een troostende gedachte en een goed alternatief om in Castrovillari te komen zonder de drukke strade provinciale. Die herinnert me er
nog even aan dat het gevaarlijker is 5km langs een baan te stappen dan twee
weken alleen rond te toeren tussen de wolven en de serpenten op steile
bergpaadjes. Castrovillari heeft niets wat Morano heeft. Het brengt je niet
terug naar het verleden en het toont je geen toekomst. Ik vraag me af of de
ravage van de tweede wereldoorlog hier iets mee te maken heeft of met de maffia die in deze buurt goed geboerd heeft. Toch is Castrovillari een stad met een 3000 jaar oude geschiedenis, en moet ik mijn mening nog ooit eens herzien.
De bus naar
Lagonegro, waar ik het laatste deel van deze tocht wil starten vertrekt om 7u15 en het is nog
een eindje stappen vanuit de B&B. Maar ik sta er samen met nog wat andere
vroege vogels. Als ik wil opstappen zegt de chauffeur dat de bus wel langs
Lagonegro komt maar dat ik er niet kan afstappen. Je kan er enkel opstappen.
Afstappen gaat enkel in Rome een kleine 400 km verder. Daar kan je 2 uur later
de bus terugnemen die weer door Lagonegro komt. Deze bus is anders, want daar
kan je enkel van afstappen en niet opstappen. Simpel toch. Een hele rimram waar
de rest van de reizigers in betrokken wordt, maar jammer genoeg allemaal Rome
reizigers, zodat ze fatalistisch knikken: De keizer van de bussen heeft het nu
eenmaal zo gewild. De weg door de bergen die ik vorig jaar genomen heb is drie
dagen stappen, dus besluit ik om toch maar de snelste weg van Castrovillari
naar Lagonegro te nemen, al is dat dan niet de kortste.
Ik kijk nog even naar de
stoomlocomotief van de FCL die langs de kant staat te rusten. Ik weet wel Reggio di
calabrio: cento minuti di ritardo, en nog niet eens Rome voorbij. Maar hij kwam
er en stopte overal. Wij twee, wij verstaan mekaar, wij weten wat belangrijk is
in het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten