Vroeger ging ik lopen om fit te blijven. Tot ik zag dat ook dat iets competitief is, waarin je almaar sneller wilt zijn. Nu ga ik wandelen: een vorm van bewegen, maar ook van niksen. Het is plezant zonder meer. Het stimuleert mijn fantasie.’ Jan Puype (40)
We zijn de gulzige generatie: work hard, play hard. Veel geld verdienen. Maar niemand droomt van een grafsteen waarop staat: zij had een heel mooi huis en een grote auto.’ ‘Wat me boeit, is dat die materiële gulzigheid plaats lijkt te maken voor menselijke gulzigheid. Veerle De Vos (40)
We moeten die dingen kunnen doen om hun intrinsieke waarde. Urenlang naar de monotone muziek van Morton Feldman luisteren: waarom zouden we daar een andere reden voor moeten hebben dan de muziek zelf?’‘Dat heeft allemaal niets te maken met nietsdoenerij. Het vergt traagheid, rust en stilte om waardevolle zaken te leren kennen. Maar het vergt ook inspanning. Ik hecht daar veel belang aan. Snel een e-mailtje schrijven, dat is makkelijk. Dus koop ik tegenwoordig voor een persoonlijk bericht een prentbriefkaart. Daar moet je moeite voor doen en dan pas betekent het iets.’ Johan Braeckman, hoogleraar filosofie
Niets nieuws onder de zon in de weekend krant (De Standaard 22/2). Drie verhalen, één boodschap. Dit is misschien de grondverklaring voor de huidige Santiago hype. Je moet er wel de mogelijkheid toe hebben om de alternatieve weg te nemen. Voor sommige is het work hard en toch krabben om rond te komen. Maar als je je het kunt veroorloven is het een ware luxe van de draaimolen te stappen en enkele rondes niet naar de flosj te hengelen. Zelf lijdt ik mijn leven lang aan ritme storingen: als de wereld op een ander toerental draait dan je dat zelf doet is het weerkerend opstaan-stappen-kijken-eten-slapen gebeuren op eigen tempo een verademing.
